ในพระปรมาภิไธยพระมหากษัตริย์

                                 ศาลปกครองสูงสุด

                                 วันที่   ๓๐  เดือน  พฤษภาคม พุทธศักราช  ๒๕๔๖

			ผู้ฟ้องคดี
			ผู้ถูกฟ้องคดี

เรื่อง  คดีพิพาทเกี่ยวกับสัญญาทางปกครอง (คำร้องอุทธรณ์คำสั่งจำหน่ายคดีออกจากสารบบความ)

                   ผู้ฟ้องคดียื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่ง ในคดีหมายเลขดำที่ ๒๓๗๑/๒๕๔๔
หมายเลขแดงที่ ๑๔๕๔/๒๕๔๔ ของศาลปกครองชั้นต้น (ศาลปกครองกลาง)

                   คดีนี้ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่า ผู้ฟ้องคดีได้ทำสัญญารับจ้างก่อสร้างกำแพง ค.ส.ล.
ป้องกันตลิ่งพัง บริเวณริมตลิ่งแม่น้ำน่านด้านทิศตะวันออก กับผู้ถูกฟ้องคดี ตามสัญญาจ้างเลขที่ ๑๒/๒๕๔๒ ลงวันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๔๒   ต่อมา เมื่อวันที่ ๗ กรกฎาคม ๒๕๔๓ ผู้ถูกฟ้องคดีได้สั่งให้ผู้ฟ้องคดีระงับการก่อสร้าง โดยอ้างว่าการถมทรายมิได้มีการบดอัดแน่นตามแบบรูปรายการ ซึ่งผู้ฟ้องคดีได้ชี้แจงว่า การดำเนินงานของผู้ฟ้องคดีเป็นไปตามหลักวิชาช่างทุกประการ และได้ปฏิบัติตามคำแนะนำของผู้ควบคุมงานตลอดจนวิศวกรของสำนักงานโยธาธิการจังหวัดพิษณุโลกโดยเคร่งครัดในขั้นตอนนี้อยู่แล้ว ผู้ฟ้องคดีเห็นว่า นายสมศักดิ์  ยาคล้าย ตำแหน่งนายกเทศมนตรีของผู้ถูกฟ้องคดี ซึ่งเป็นคู่สัญญากับผู้ฟ้องคดีตามสัญญารับจ้าง
ได้กระทำการกลั่นแกล้งผู้ฟ้องคดี โดยการไม่ดำเนินการตามกระบวนการจ้างก่อสร้าง
ตามระเบียบกระทรวงมหาดไทย ว่าด้วยการพัสดุของหน่วยการบริหารราชการส่วนท้องถิ่น พ.ศ. ๒๕๓๕ และตามสัญญาจ้างก่อสร้าง ทำให้การทำงานก่อสร้างของผู้ฟ้องคดีเป็นไปโดยล่าช้า และผู้ถูกฟ้องคดีโดยนายสมศักดิ์ ได้ออกคำสั่งให้ผู้ฟ้องคดีระงับการก่อสร้าง ผู้ฟ้องคดี
จึงได้มีหนังสือร้องเรียนต่อคณะกรรมาธิการการปกครองวุฒิสภา  และคณะกรรมาธิการ
การปกครองวุฒิสภาได้ทำการไกล่เกลี่ยประนีประนอม โดยให้ผู้ฟ้องคดีกลับเข้าทำงานที่เหลืออีกร้อยละ ๕ ของงานทั้งหมดให้แล้วเสร็จ และให้ผู้ถูกฟ้องคดีปรับผู้ฟ้องคดีที่ส่งมอบงานล่าช้าเป็น ๒ ช่วง คือ ตั้งแต่วันพ้นกำหนดสิ้นสุดในสัญญาถึงวันที่ผู้ถูกฟ้องคดีสั่งให้ระงับการก่อสร้างช่วงหนึ่ง และอีกช่วงหนึ่งตั้งแต่วันที่ผู้ฟ้องคดีแจ้งขอเข้าดำเนินการก่อสร้างครั้งใหม่จนถึงวันที่ส่งงานงวดสุดท้ายแล้วเสร็จสมบูรณ์  ต่อมา เมื่อผู้ฟ้องคดีดำเนินการก่อสร้างแล้วเสร็จและ
ส่งมอบงานถูกต้องครบถ้วน ผู้ถูกฟ้องคดีได้จ่ายเงินค่าจ้างก่อสร้างโดยหักค่าปรับไปเป็นจำนวนเงิน ๒,๐๔๘,๘๖๐ บาท ซึ่งไม่เป็นไปตามข้อตกลงที่คณะกรรมาธิการการปกครองวุฒิสภาได้ประนีประนอมไว้ โดยผู้ถูกฟ้องคดีได้คิดค่าปรับนับตั้งแต่วันพ้นกำหนดสิ้นสุดตามสัญญาจนถึงวันที่ผู้ฟ้องคดีส่งมอบงานงวดสุดท้าย ผู้ฟ้องคดีจึงได้มีหนังสือลงวันที่ ๗ พฤษภาคม ๒๕๔๔ แจ้งให้ผู้ถูกฟ้องคดีชำระเงินค่าก่อสร้างให้ถูกต้อง แต่ผู้ถูกฟ้องคดีได้มีหนังสือ
ลงวันที่ ๗ มิถุนายน ๒๕๔๔ แจ้งให้ผู้ฟ้องคดีทราบว่าอยู่ระหว่างการดำเนินการปรึกษากับอำเภอเมืองพิษณุโลก ผู้ฟ้องคดีจึงได้ยื่นฟ้องคดีต่อศาลปกครองชั้นต้น ขอให้ศาลพิจารณาพิพากษาและมีคำสั่งดังต่อไปนี้

                   ๑. ให้ผู้ถูกฟ้องคดีชำระเงินค่าจ้างก่อสร้างที่หักเป็นค่าปรับจำนวนเงิน
๒,๐๔๘,๘๖๐ บาท พร้อมทั้งชำระดอกเบี้ยร้อยละ ๑๕ ของเงินต้นจำนวนสองยอด คือ
จากเงินต้น ๕,๓๕๑,๑๕๐ บาท ตั้งแต่วันที่สัญญาจ้างสิ้นสุดจนถึงวันที่ ๓๐ เมษายน ๒๕๔๔ และจากเงินต้น ๒,๐๔๘,๘๖๐ บาท ตั้งแต่วันที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๔๔ จนถึงวันที่ผู้ถูกฟ้องคดีชำระเงินต้นจำนวนดังกล่าวเสร็จสิ้น รวมเป็นค่าดอกเบี้ยทั้งหมด ๗๐๕,๕๓๐ บาท แก่ผู้ฟ้องคดี

                   ๒. ให้ผู้ถูกฟ้องคดีชำระค่าเสียหายอันเกิดจากการระงับการก่อสร้าง
โดยมิชอบเป็นจำนวนเงิน ๑๔๗,๑๑๐ บาท แก่ผู้ฟ้องคดี

                   ๓. ให้ผู้ถูกฟ้องคดีชำระค่าใช้จ่ายในการดูแลสถานที่ก่อสร้างในช่วงระยะเวลาการสั่งระงับการก่อสร้างเป็นจำนวนเงิน ๑๑๐,๐๐๐ บาท แก่ผู้ฟ้องคดี

                   ๔. ให้ผู้ถูกฟ้องคดีชำระค่าใช้จ่ายในการดำเนินการทางกฎหมายเป็น
จำนวนเงิน ๑๕๐,๐๐๐ บาท แก่ผู้ฟ้องคดี

                   ๕. ให้ผู้ถูกฟ้องคดีชำระค่าสูญเสียผลกำไรจากการเสียโอกาสเพราะ
ผู้ฟ้องคดีไม่มีทุนสำรองที่จะสามารถรับงานใหม่ได้ในช่วงเวลาดังกล่าว เป็นจำนวนเงิน
๑,๐๐๐,๐๐๐ บาท แก่ผู้ฟ้องคดี

                   ๖. ให้ผู้ถูกฟ้องคดีชำระค่าฤชาธรรมเนียมต่างๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดแทน
ผู้ฟ้องคดี

                   ต่อมา ผู้ถูกฟ้องคดีได้ยื่นคำร้องลงวันที่ ๙ พฤศจิกายน ๒๕๔๔ ขอให้ศาล
มีคำสั่งจำหน่ายคดี เพื่อให้คู่สัญญาดำเนินการระงับข้อพิพาททางอนุญาโตตุลาการก่อน
ตามที่กำหนดไว้ในข้อ ๒๑ ของสัญญาจ้างก่อสร้างระหว่างผู้ฟ้องคดีและผู้ถูกฟ้องคดี  ทั้งนี้ ตามความในมาตรา ๑๐ แห่งพระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ พ.ศ. ๒๕๓๐ และศาลปกครองชั้นต้นได้นัดไต่สวนคู่กรณีทั้งสองฝ่ายในประเด็นตามคำขอของผู้ถูกฟ้องคดี ซึ่งได้ข้อเท็จจริงจากการให้ถ้อยคำของผู้ฟ้องคดีว่า ผู้ฟ้องคดีได้ทราบดีแล้วตั้งแต่ในขณะทำสัญญาว่า สัญญาจ้างก่อสร้างระหว่างผู้ฟ้องคดีกับผู้ถูกฟ้องคดีนี้ มีข้อกำหนดเกี่ยวกับการระงับข้อพิพาทโดยอนุญาโตตุลาการอยู่ในสัญญาดังกล่าว

                   ศาลปกครองชั้นต้นพิจารณาแล้วเห็นว่า ตามมาตรา ๑๐ แห่งพระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ พ.ศ. ๒๕๓๐ ได้บัญญัติว่า ในกรณีที่คู่สัญญาฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งฟ้องคดีเกี่ยวกับข้อพิพาทตามสัญญาอนุญาโตตุลาการโดยมิได้เสนอข้อพิพาทนั้นต่ออนุญาโตตุลาการ
ตามสัญญา คู่สัญญาฝ่ายที่ถูกฟ้องอาจยื่นคำร้องต่อศาลก่อนวันที่สืบพยาน หรือก่อน
มีคำพิพากษาในกรณีที่ไม่มีการสืบพยานให้มีคำสั่งจำหน่ายคดีเพื่อให้คู่สัญญาดำเนินการทางอนุญาโตตุลาการก่อน และเมื่อศาลทำการไต่สวนแล้วไม่ปรากฏว่ามีเหตุที่ทำให้สัญญาอนุญาโตตุลาการนั้นเป็นโมฆะ หรือใช้บังคับไม่ได้ด้วยเหตุประการอื่น หรือมีเหตุที่ทำให้
ไม่สามารถปฏิบัติตามสัญญานั้นได้ ก็ให้มีคำสั่งจำหน่ายคดีนั้นเสีย ซึ่งข้อเท็จจริงในคดีนี้ปรากฏว่า ข้อ ๒๑ ของสัญญาจ้างก่อสร้างเลขที่ ๑๒/๒๕๔๒ ลงวันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๔๒ ได้กำหนดให้มีการระงับข้อพิพาทเกี่ยวกับข้อกำหนดในสัญญาหรือเกี่ยวกับการปฏิบัติตามสัญญาโดยอนุญาโตตุลาการ และโดยที่เหตุแห่งการฟ้องคดีนี้คือ ข้อพิพาทเกี่ยวกับการสั่งระงับการก่อสร้างโดยผู้ถูกฟ้องคดี และการคิดค่าปรับในช่วงเวลาดังกล่าว รวมทั้งตามคำขอของผู้ฟ้องคดีที่ให้
ผู้ถูกฟ้องคดีชดใช้ค่าเสียหายในกรณีนี้ ก็ล้วนเกี่ยวกับการสั่งระงับการก่อสร้างข้างต้น จึงเป็น
ข้อพิพาทเกี่ยวกับข้อกำหนดในสัญญาหรือเกี่ยวกับการปฏิบัติตามสัญญา และเนื่องจาก
ในการไต่สวนไม่ปรากฏข้อเท็จจริงว่า มีเหตุที่ทำให้สัญญาอนุญาโตตุลาการนั้นเป็นโมฆะหรือใช้บังคับไม่ได้ด้วยเหตุประการอื่น หรือมีเหตุที่ทำให้ไม่สามารถปฏิบัติตามสัญญานั้นได้
จึงต้องมีคำสั่งจำหน่ายคดีตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายว่าด้วยอนุญาโตตุลาการ ศาลปกครองชั้นต้นจึงมีคำสั่งจำหน่ายคดีออกจากสารบบความและให้คืนค่าธรรมเนียมทั้งหมดแก่ผู้ฟ้องคดี

                   ผู้ฟ้องคดียื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งศาลปกครองชั้นต้นที่สั่งจำหน่ายคดี
ออกจากสารบบความ สรุปความได้ว่า แม้ผู้ฟ้องคดีและผู้ถูกฟ้องคดีจะมีความผูกพันที่ต้องปฏิบัติตามสัญญาจ้างก่อสร้างเลขที่ ๑๒/๒๕๔๒ ลงวันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๔๒ แต่มูลคดีตามคำฟ้องเกิดจากการที่ผู้ถูกฟ้องคดีซึ่งเป็นหน่วยงานทางปกครอง มีนายสมศักดิ์  ยาคล้าย
ตำแหน่งนายกเทศมนตรีเป็นผู้แทน แต่นายสมศักดิ์มิได้ปฏิบัติตามข้อ ๑๓๒ ของระเบียบกระทรวงมหาดไทย ว่าด้วยการพัสดุของหน่วยการบริหารราชการส่วนท้องถิ่น พ.ศ. ๒๕๓๕ ที่ต้องลดหรืองดเบี้ยปรับตามสัญญาจ้างให้แก่ผู้ฟ้องคดี กลับใช้อำนาจรัฐโดยมิชอบ
กลั่นแกล้งผู้ฟ้องคดี ทำให้งานก่อสร้างตามสัญญาจ้างต้องล่าช้า ข้อพิพาทตามคำฟ้อง
จึงเกิดจากการไม่ปฏิบัติตามระเบียบกระทรวงมหาดไทยดังกล่าว มิใช่ข้อพิพาทเกี่ยวกับสัญญาจ้างก่อสร้าง จึงขอให้ศาลปกครองสูงสุดมีคำสั่งกลับคำสั่งศาลปกครองชั้นต้น
และรับคดีของผู้ฟ้องคดีไว้พิจารณา

                        ศาลปกครองสูงสุดพิเคราะห์แล้วเห็นว่า สัญญาว่าจ้างให้ก่อสร้างกำแพง ค.ส.ล. ป้องกันตลิ่งพัง ระหว่างผู้ฟ้องคดีกับผู้ถูกฟ้องคดี มีลักษณะเป็นสัญญา
จัดให้มีสิ่งก่อสร้างสาธารณูปโภค จึงเป็นสัญญาทางปกครองตามความในมาตรา ๓
แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ เมื่อผู้ฟ้องคดีได้อ้างว่า นายสมศักดิ์  ยาคล้าย ในฐานะนายกเทศมนตรีตำบลบ้านใหม่  ได้กระทำการ
กลั่นแกล้งผู้ฟ้องคดี ทำให้การทำงานก่อสร้างกำแพงป้องกันตลิ่งพังตามสัญญาจ้างของ
ผู้ฟ้องคดีเป็นไปโดยล่าช้า  และได้สั่งให้ผู้ฟ้องคดีระงับการก่อสร้าง รวมทั้งคิดค่าปรับโดย
ไม่ถูกต้อง ทำให้ผู้ฟ้องคดีได้รับความเดือดร้อนเสียหาย  ล้วนเป็นการไม่ปฏิบัติให้เป็นไปตามสัญญาระหว่างผู้ฟ้องคดีกับผู้ถูกฟ้องคดี คดีจึงเป็นข้อพิพาทเกี่ยวกับสัญญาทางปกครองตามมาตรา ๙  วรรคหนึ่ง (๔) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ แต่เนื่องจากสัญญาดังกล่าวมีข้อสัญญากำหนดไว้ในข้อ ๒๑ ว่า กรณี
มีข้อพิพาทตามสัญญา ให้มีการระงับข้อพิพาทเกี่ยวกับข้อกำหนดในสัญญาหรือเกี่ยวกับ
การปฏิบัติตามสัญญาโดยอนุญาโตตุลาการ ตามพระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ
พ.ศ. ๒๕๓๐ ซึ่งมีผลบังคับใช้ขณะเกิดข้อพิพาทตามสัญญา เมื่อปรากฏว่าผู้ถูกฟ้องคดี
ได้ยื่นคำร้องต่อศาลปกครองชั้นต้นก่อนมีคำพิพากษาให้ศาลมีคำสั่งจำหน่ายคดีเพื่อให้
คู่สัญญาดำเนินการทางอนุญาโตตุลาการก่อน และศาลได้ไต่สวนแล้วไม่ปรากฏว่า มีเหตุที่
ทำให้สัญญาอนุญาโตตุลาการนั้นเป็นโมฆะหรือใช้บังคับไม่ได้ด้วยเหตุประการอื่น หรือมีเหตุ
ที่ทำให้ไม่สามารถปฏิบัติตามสัญญานั้นได้ ศาลปกครองชั้นต้นก็ต้องมีคำสั่งจำหน่ายคดีนั้นตามความในมาตรา ๑๐ แห่งพระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ พ.ศ. ๒๕๓๐

                   สำหรับคำร้องอุทธรณ์ของผู้ฟ้องคดีที่ว่า มูลคดีตามคำฟ้องนี้เกิดจากการที่
ผู้ถูกฟ้องคดีมิได้ปฏิบัติตามข้อ ๑๓๒ ของระเบียบกระทรวงมหาดไทย ว่าด้วยการพัสดุ
ของหน่วยการบริหารราชการส่วนท้องถิ่น พ.ศ. ๒๕๓๕ กล่าวคือ ผู้ถูกฟ้องคดีไม่ได้ลด
หรืองดเบี้ยปรับตามสัญญาจ้างให้แก่ผู้ฟ้องคดี กลับใช้อำนาจรัฐโดยมิชอบกลั่นแกล้ง
ผู้ฟ้องคดี ทำให้งานก่อสร้างตามสัญญาจ้างต้องล่าช้า ข้อพิพาทตามคำฟ้องจึงเกิดจากการ
ไม่ปฏิบัติตามระเบียบกระทรวงมหาดไทยดังกล่าว มิใช่ข้อพิพาทเกี่ยวกับสัญญาจ้าง
ก่อสร้าง นั้น เห็นว่า การที่จะพิจารณาว่าจะลดหรืองดเบี้ยปรับเท่าใดนั้น ก็ต้องพิจารณา
ตามข้อกำหนดในข้อ ๑๗ ของสัญญาจ้างก่อสร้างเลขที่ ๑๒/๒๕๔๒ ลงวันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๔๒ กล่าวคือ หากผู้รับจ้างไม่สามารถทำงานให้แล้วเสร็จ ต้องชำระค่าปรับให้แก่ผู้ว่าจ้างเป็นจำนวนเงินวันละ ๗,๖๔๕ บาท  ส่วนข้อ ๑๓๒ ของระเบียบกระทรวงมหาดไทย
ว่าด้วยการพัสดุของหน่วยการบริหารราชการส่วนท้องถิ่น พ.ศ. ๒๕๓๕  ที่กำหนดว่า การงดหรือ
ลดค่าปรับให้แก่คู่สัญญา อยู่ในอำนาจของผู้ถูกฟ้องคดีที่จะพิจารณาตามจำนวนวันที่มีเหตุเกิดขึ้นจริง นั้น เห็นว่า ระเบียบกระทรวงมหาดไทยดังกล่าวเป็นข้อกำหนดเพื่อพิจารณากำหนดการงดหรือลดค่าปรับตามสัญญา  ระเบียบดังกล่าวจึงเป็นเพียงหลักเกณฑ์ประกอบในการพิจารณาเกี่ยวกับการปฏิบัติตามสัญญาเท่านั้น  นอกจากนี้ การระงับการก่อสร้างและการคิดค่าปรับของผู้ถูกฟ้องคดีซึ่งผู้ฟ้องคดีไม่เห็นด้วยนั้น ก็เป็นกรณีพิพาทเกี่ยวกับเรื่อง
การปฏิบัติตามสัญญาจ้างก่อสร้างดังกล่าว อีกทั้งคำขอของผู้ฟ้องคดีที่ให้ผู้ถูกฟ้องคดีชดใช้ค่าเสียหายในกรณีนี้ ก็เกี่ยวข้องกับการสั่งระงับการก่อสร้างของผู้ถูกฟ้องคดี คดีจึงเป็นข้อพิพาทเกี่ยวกับข้อกำหนดในสัญญาและการปฏิบัติตามสัญญา ที่ต้องดำเนินการตามมาตรา ๑๐
แห่งพระราชบัญญัติอนุญาโตตุลาการ พ.ศ. ๒๕๓๐ ประกอบกับข้อ ๒๑ ของสัญญาจ้าง
เลขที่ ๑๒/๒๕๔๒ ลงวันที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๔๒ ก่อน อุทธรณ์ของผู้ฟ้องคดีจึงฟังไม่ขึ้น  การที่
ศาลปกครองชั้นต้นสั่งจำหน่ายคดีออกจากสารบบความ จึงชอบแล้ว

                   จึงมีคำสั่งยืนตามคำสั่งของศาลปกครองชั้นต้นที่ให้จำหน่ายคดีออกจาก
สารบบความ

นายหัสวุฒิ  วิฑิตวิริยกุล                                                              ตุลาการเจ้าของสำนวน

ตุลาการศาลปกครองสูงสุด

นายธีรยุทธ์  หล่อเลิศรัตน์

ตุลาการหัวหน้าคณะศาลปกครองสูงสุด     

นายจรัญ  หัตถกรรม

ตุลาการศาลปกครองสูงสุด

นายธงชัย  ลำดับวงศ

ตุลาการศาลปกครองสูงสุด